L'interview dans le magazine de l'Alliance Française de Thaïlande N° 250, mars/avril/mai 06

Récit

Montri, fils d’un paysan Thaï

มนตรี ลูกชายชาวนาไทย

Fils d’un paysan lettré vivant au fin fond de la campagne thaïlandaise, le jeune Montri veut échapper à son destin d’enfant des rizière. Il réalise son rêve grâce à l’aide de « farangs pas comme les autres », et la France devient sa patrie d’adoption. En 2002, Montri a 50 ans, c’est l’occasion de faire le bilan de sa vie

หนุ่มน้อยมนตรี บุตรของชาวนา อาศัยอยู่ในถ้ำกลางท้องไร่ท้องนา ปรารถนาและฝันใฝ่ที่จะหนี้ให้พ้นจากวิธีชีวิตของเด็กๆชาวนา ที่มีแต่ความมืดมนและมองไม่มีอนาคต ความฝันของมนตรี เกิดเป็น
ความจริงขึ้นมา ด้วยความช่วยเหลือจาก ฝรั่ง ที่แตกต่างจากคนอื่นๆ
และต่อมาประเทศฝรั่งเศส ที่เขาอาศัยอยู่ก็ได้กลายมาเป็นเมืองเกิด
ที่สองของเขา ในปี 2002 มนตรี อายุได้ 50ปีและเป็นโอกาศ ที่ดี สำหรับเขียนหนังสือประวัติและชีวิตการเป็นอยู่ของตัวเอง เพื่อไว้
เป็นเอกศรของเด็กชาวนา

Concilier 25 ans de vie en Thaïlande et 25 ans de vie en France

25ปีอาศัยของในเมืองไทย และอีก 25 ปี ในฝรั่งเศส

AFB : La force de votre attachement à Makhamtao, votre village d’origine, se devine tout au long de votre livre. Vous vivez en France depuis bientôt trente ans. Quels liens conservez-vous avec Makhamtao ? Quelle part de Thaïlande avez-vous emmenée en France ?

สมาคมฝรั่งเศสถามว่า พลังความผูกพันของคุณกับหมู่บ้าน มะขามเฒ่า บ้านเกิด
ของคุณ ปรากฎ อยู่ในหนังสือเล่มนี้ตลอดมาเสมอๆ คุณใช่ชีวิตอยู่ในฝรั่งเศส และอีกไม่นานจะครบ 30 ปี แล้ว คุณยัง มีสายใยอะไรบ้างจากบ้านมะขามเฒ่าที่ ยังติดตัวกับคุณมาจนถึงวันนี้

MH : Le vieux tamarin de mon village natal a comme planté de nouvelles racines dans mon cœur. Je le porte en moi depuis ma tendre enfance, et avec lui j’ai emmené en France mon goût de l’effort et mon honnêteté, valeurs héritées de mes parents.

Je me suis découvert en France des talents culinaires. C’était pour moi, je l’ai vite compris, le moyen de retrouver les saveurs de la Thaïlande.

J’ai le sentiment d’être un représentant de mon pays natal, et particulièrement de la Thaïlande profonde.

A voir aussi un ouvrage sur les enfants en Thaïlande : http://enfantduvieuxtamarin.blogspot.fr/ 

มนตรีตอบว่า ตั้นมะขามเฒ่าอยู่ที่ในใจกลางบ้านเกิดของผม และรู้ศึกว่า
ส่วนหนึ่งของมะขามตั้นนี้อยู่ในความทรงจำของผมตลอดมาและเมื่่อผมมา
ตั้งรากฐานอยู่ในฝรั่งเศสและผมคิดว่ามะขามตั้นนี้มางอกงามขึ้นใหม่
ในหัวใจผมด้วยและนอกจากนั้นผมได้นำเอาความมานะอดทนและ
ความซื่อสัตย์ซึ่งเป็นมรดกตกทอดมากจากคุณพ่อและคุณแม่ติดตัวมา
ด้วยและผมได้มาค้นพบว่าผมมีพรสวรรค์ในด้านการทำอาหารไทยโดย
ไม่มีความรุ้จักษ์รากฐานมาก่อนและการทำอาหารไทยสำหรับผมก็เป็น
สิ่งหนึ่งที่ได้มีความสัมผัสกับความเป็นไทยอีกครั้งผมมาอยู่ที่นี่และมี
ความรู้สึกว่าตัวผมเองเป็นตัวแทนของบ้านเกิดเมืองนอนหรือจะสรุปว่า
ผมเป็นตัวแทนคนหนึ่งของความเป็นไทย อย่างแท้จริงในต่างชาติ

L’éducation, au cœur de la vie de Montri

การศึกษาเป็นจุดหมายที่สำคัญที่ี่สุดของ มนตรี

AFB : Votre père Boontham a eu la chance de pouvoir étudier et il vous proposera de poursuivre également vos études. Jeune homme, vous apprenez l’anglais. En France, vous découvrez un nouveau métier. Quelles actions avez-vous entreprises pour faciliter l’accès à l’éducation des enfants de votre village ?

สมาคมฝรั่งเศสถามว่า คุณบุญธรรมคุณพ่อของคุณได้มีโอกาศ
ได้เรียนเขียนอ่านและเป็นผลให้คุณได้มีโอการได้เรียนหนังสือเช่น
กันคุณเรียนภาษาอังกฤษตั้งวัยเด็กและในฝรั่งเศสคุณได้เริ่มเรียน
และเปลี่ยนอาชีพใหม่คุณกลับมาช่วยเหลือเด็กๆในบ้านเกิดของคุณ
ได้มีโอกาสได้เรียนหนังสืออย่างไร และเพราะอะไร

MH : Transmettre ce qu’on a reçu est, je crois, un devoir de justice. J’ai toujours pensé que l’éducation ouvre la voie de la liberté au travers d’un bon emploi. La vie m’a donné raison. Je me devais donc d’aider les enfants de Makhamtao à bien étudier, pour leur propre profit et celui de leurs parents. C’est le but de la bourse d’études en faveur des enfants pauvres méritants que mon compagnon et moi avons créée.

มนตรีตอบว่า การถ่ายทดความรู้ที่เรามีอยู่ให้กับคนอื่นๆนั้บเป็นหน้าที่พึงปฎิบัติ
ผมคิดเสมอว่าการศึกษาเป็นหนทางที่จะนำไปสู่ความเป็นคนที่มีความอิสระ และเสรีภาพและการหางานที่ดีทำได้ต่อไปภายหน้าดูตั่วอย่างจากชีวิตของผม
ดังนั้นผมต้องการช่ายเหลือเด็กๆชาวมะขามเฒ่าในการเรียนหนังสือเพื่อตัวเด็กเอง
และพ่อแม่พี่น้องของเด็กด้วย ชึ่งเป็นจุดเป้าหมายของทุนการศึกษาของผมและ
เพื่อนคู่ชีวิตของผมที่จัด ตั้งขึ้นมาสำหรับเด็กๆที่ยากจน

Ecrire un livre dans la langue de son pays d’adoption

คุณเขียนหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่ภาษาดั่งเดิมของคุณ

AFB : Vous avez choisi de faire le récit de votre vie en français. Pourquoi ce choix ? Quelles difficultés avez-vous rencontrées ?

สมาคมฝรั่งเศสถามว่า คุณเลือกเขียนเล่าเรื่องชีวิตของคุณเป็น
ภาษาฝรั่งเศสทำไมหรือ และมีอุปสรรคอะไรบ้างในการเขียน

MH : Quand on vit en France, et qu’on a un compagnon français, les occasions de parler le thaïlandais ou de l’écrire se font rares. Ma pratique de la langue thaïe s’est vite limitée à la correspondance avec ma famille et mes amis d’enfance, et à la traduction en français ou en thaï des lettres échangées entre les enfants parrainés et leurs parrains.

Le choix de faire le récit de ma vie en français s’est imposé à moi. Je ne maîtrise pas ma langue natale, loin s’en faut. Et puis, comment aurais-je pu m’exprimer librement en thaï sur des sujets tels que l’homosexualité, le sida ou la corruption ? Ces sujets sont tabous dans mon pays d’origine. Enfin, les Thaïs lisent peu, c’est bien connu.

มนตรี ตอบว่า เมื่อมาใช้ชีวิตในฝรั่งเศส และมีเพื่อนร่วมชีพเป็นชาวฝรั่งเศส โอกาสที่จะให้ไทยกมีน้อยมาก การใช้ภาษาไทยจำกัดมาก เพียงแค่ ได้โต้้ตอบจดหมายกับครอบครัวและเพื่อนๆบางคนในสมัยเด็กๆ และ
ช่วยแปล จดหมาย ไทย ฝรั่งเศส ระหว่างเด็กที่ได้รับทุนการศึกษาู้และพ่อ
แม่อุปถัมภ์ ซึ่งจำเป็นของธรรมดาที่ต้องเขียนประวัติและชีวิตของตัวเองเป็น
ภาษาฝรั่งเศสการที่ไม่ค่อยได้ใช้ภาษาตัวเองมานานแล้วทำให้เราไม่ถนัดใน
การเขียนและอีกอย่างหนึ่งการเขียนเป็นภาษาฝรั่งเศสนี้สดวกมากว่าภาษาไทย และเราจะสามารถเขียนได้ทุกๆเนื้อเรื่องได้ โดยอิสระไม่ต้องกลัวว่า จะถูกห้าม
หรือไม่เช่น เรื่องเกี่ยวกับชีวติของ เกย์ หรือโสภานี เี่กี่ยวกับโรคร้ายแรง เช่น
โรคเอค และเกี่ยวกับการ คอร์รับชั่นในเมืองไทย และอื่นๆอีกอย่าง ผมเห็นว่าคนไทยส่วนมากยังไมีค่อยนิยมอ่านหนังมากอย่างในฝรั่งเศสนัก
จำทำให้ต้องเลือกเขียนในภาษานี้

MH : Quand le 26 décembre 2004 le tsunami a causé les ravages et les drames humains que l’on sait, mes amis français et mes lecteurs ont vu en moi un moyen de porter secours au peuple thaïlandais. Leur geste spontané a non seulement prouvé leur générosité, mais aussi leur volonté d’apporter une aide efficace dans la transparence la plus complète. Les valeurs que je défends dans mon récit autobiographique sont bien partagées. Leur mise en application est le plus bel hommage qu’on pouvait leur rendre. En aidant financièrement l’hôpital Patong de Phuket, mes amis français ont fait savoir à tous les Thaïlandais que la solidarité existe.

Montri Hautemains, le 22 décembre 2005

 

เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2004 คลื่นยักษ์ สึนามิได้สร้างความสูญเสียหาย และ
โศกนาฎกรรมแก่มนุษชนชาติเพื่อนๆจากฝรั่งเศสและผู้ที่ได้อ่านหนังสือของผม
เล่มนี้ต่างเห็นว่าตัวผมเองคงจะเป็นตัวแทนอย่างสมเกียรติและเป็นจุดศูยน์กลาง
สื่อสารระหว่างฝรั่งเศสและพี่น้องชาวไทยที่ประสบภัยพิบัติเขาต่างก็มีความไว้ใจ
และเลื่อมใสในเด็กมะขามเฒ่าคนนีิ้โดยนำเงินมามอบให้เพื่อเป็นการช่วยเหลือ ผู้เดือดร้อนอย่างเต็มใจน้ำจิตรและน้ำใจและความเจตนาดีของชาวฝรั่งเศส ที่มีต่อชาวไทยผ่านมาทางผมเพราะว่าเขามีความเชื่อใจและไว้ใจมนตรีลูก
ชาวนาไทยว่าเงินที่เขาต่างๆที่ได้บริจาคมาอย่างมากมายนั้นและเงินบริจาค
ทุกบาททุกสะตางค์จะไปถึงมือของผู้เดือดร้อนแน่นอนเหมือนดั่งที่เราได้เขียน
ไว้เกี่ยวการช่วยทุนกาศึกษาเด็กเป็นการที่ทำให้เราได้เห็นว่าหนังสือประวัติ
ของผมมีค่ามหาสารเกินกว่าที่เราจะคราญคิดเอาไว้มันเป็นความภูมิใจและ
มีเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มีโอกาสนี้เพื่อนำเงินมอบใ้ห้แก่โรงพยายาลป่าตอง
จังหวัดภูเกิต และเพื่อนชาวฝรั่งเศสต้องการบอกให้ชาวไทยเราได้ทราบว่า
คุณไม่อยู่ในโลกนี้คนเดียวและการช่วยเหลือพึงพากันและกันยังมีอยู่
ในโลกนี้ตลอดไป